“Diolch am fy’n helpu fi hefo’r ‘rar ‘na heddiw, – mae’n ddrwg gynnai  am ‘stad eich dillad chi Tomos.” Meddai Gwen wrth wyro i lawr i roi crys-T mwdlyd a chwyslyd ei helpar yn y peiriant golchi. Roedd hi wedi bod yn fore poeth o Haf, ac efallai’r diwrnod anghywir i wagio’r pwll a thynnu’r hen leining plastig oedd wedi dal dŵr y pwll ers deng mlynnedd bellach. Golygai hyn symud yr holl gerrig trwm oddiwrth ymyl y pwll a oedd wedi’i ddal yn ei le.

Digwydd bod yn pasio’i thŷ hi oedd Tomos ar ei ffordd i helpu ei ffrind i felio mewn cae gwair cyfagos pan alwodd Gwen arno o’i stepan ddrws i ofyn a allai ei helpu am “chydig o amser”. Roedd Gwen wedi adnabod Tomos ers pan oedd o’n ddim o beth ac rwan roedd o’n ddyn ifanc digon abal i’w  helpu yn yr ardd, meddyliodd.

Teimlodd Tomos braidd yn lletchwith wrth sefyllian yn nhŷ’r hen wreigan yn hanner noeth – faint o oed oedd Mrs. Jones, – 50, 60, – mwy? Safodd yno’n ei gegin a’i freichiau wedi croesi ei frest, – pam oedd o’n teimlo’n swil fel hyn? Doedd o ddim yn gwybod. Doedd dim ots ganddo am stad ei ddillad – mynd i helpu ei ffrind i felio oedd o beth bynnag, ond roedd Mrs. Jones wedi mynnu iddo dynnu ei grys-T a’i olchi. Un peth da oedd ei fod yn teimlo fel ei fod wedi bod yn gweithio’i gyhyrau wrth dynnu’r hen leining plastig trwm a symud yr holl gerrig ‘na, – roedd o  wedi methu medru mynd i’r gampfa i weithio allan ers tridiau, ac rwan gallai deimlo cyhyrau ei freichiau a’i frest yn llosgi ac roedd o’n falch o fod wedi cael y sialens. Daeth ei feddwl a fo’n ei ôl i gegin yr hen wreigan, daeth y teimlad lletchwith yn ei ôl, – beth oedd o i’w wneud rwan tra bod ei ddilledyn yn y golch?

Roedd hi wedi troi’n ddiwrnod llethol o boeth, roedd chwys yn diferyd lawr cefn y dyn ifanc. “Pam na ewch chi drwodd i isda Tomos, mi ddo’i ag oren sgwash oer i chi ‘lwch” Awgrymodd Gwen a phwyntio ar yr ystafell  lawr y pasej bach tu ôl i Tomos. Aeth Tomos drwodd yn ddistaw, yn falch o gael rheswm i beidio aros yn y gegin i feddwl am sgwrs. Sylweddolodd mai dim ystafell fyw oedd hon ond yn hytrach ystafell wely, ond roedd gormod o gywilydd ganddo fynd yn ei ôl lawr y pasej i ofyn am gyfarwyddiada’ i’r ‘stafell fyw, roedd o’n rhy boeth ac roedd ganddo ormod o syched erbyn rwan i yngan gair i neb beth bynnag, felly penderfynnodd eistedd ar waelod y gwely dwbl oedd o’i flaen a disgwyl am ei sgwash. Roedd yr ystafell hon yng nghefn y tŷ ac mewn cysgod o’r Haul, roedd hi felly’n dipyn llai poeth ac yn le braf i ddisgwyl am ei ddiod. Clywodd Tomos Mrs. Jones yn y gegin yn agor a chau drysau’r cypyrddau, clywodd sŵn tap yn cael ei redeg. Penderfynnodd orwedd yn ôl ar y gyfnes cŵl, roedd teimlad y gyfnes mor braf ar ei groen poeth, ac mi roedd hi’n braf medru ymlacio cyhyrau ei freichiau a chael gwared o’r asid lactig oedd yn creu’r llosg.

Ymhen dau funud cerddodd Gwen i’r ystafell hefo’r gwydriad mawr o sgwash oer, cododd Tomos ar ei eistedd ar y gwely ‘…diolch Mrs. Evans” cymerodd y gwydriad yn ddiolchgar a llowciodd yr hylif melys oer mewn un, sychodd ei ên a chefn ei law wrth i’r diferyn olaf o sgwash fethu ei geg “.. mi o’ni wir angen diod!”

“‘Na chi groeso Tomos, y lleiaf medra’i wneud, a plîs, galwch fi’n Gwen.” Meddai gan gymeryd y gwydriad gwag oddiwrtho a’i osod ar fwrdd bach cyfagos yn llawn ornaments bychain. “Fysa’n brafiach i mi dynnu’r hen sgidia gweithio mawr trwm ‘ma sgyno chi am ddipyn Tomos, jest tan fydd eich crys-T chi’n barod eto? Heb sôn, dwi newydd gael golchi’r hen garped ‘ma’n ddiweddar a ‘sw ni ‘im isho gorfod ei olchi o eto heb fo’ raid yn te” Meddai Gwen a chyn i Tomos fedru ei hateb roedd y wreigan wedi eistedd ar ei phenglinniau ar waelod ei gwely ac wedi tynnu un esgid a hosan ac wedi dechrau ar y droed arall. “Ymmm, ia, iawn, dim problem Mrs. J…Gwen.” Doedd Tomos ddim am dynnu’n groes, doedd o ddim eisiau creu mwy o ffwdan iddi a gwneud mwy o waith efo golchi carped eto! Roedd y teimlad o gael ei draed yn rhydd o’r ‘sgidiau gweithio a’r sannau poeth yn nefoedd, a heb feddwl, gorweddodd ar ei hyd ar y gwely a’i freichiau tu ôl i’w ben.

“Ew, mi ‘da chi wedi prifio i fod yn ddyn mawr cyhyrog Tomos! Faint ydych oed chi rwan, 24, 25? Maraid for genod y pentra ‘ma i gyd ar eich hôl chi?” Meddai Gwen wrth osod y ‘sgidiau trwm  wrth droed y gwely’n daclus.

“25 Fyddai mis nesaf Gwen.” Atebodd Tomos hanner cyntaf ei chwestiwn heb fanylu ar yr ail hanner. Y gwir oedd doedd Tomos heb gael fawr o lwc gyda ‘genod y pentref’ na genod unryw bentraf arall ‘chwaith yn ddiweddar, a dyna pam oedd o’n gweithio allan gymaint yn gampfa’r dre mor aml ag y gallai. Gwyddai fod siâp ei gorff wedi datblygu tipyn ers iddo ddechrau mynychu’r gampfa, roedd o wedi canolbwyntio ar godi pwysau ac wedi tyfu allan o’r ‘llinnyn trôns’ oedd ei dad yn ei alw o ran jôc ychydig tros flwyddyn yn ôl. Lle roedd cynt dim ond asgwrn a chroen roedd yna rwan gyhyrau diffiniedig, roedd o’n falch o’r datblygiad, yn falch o’r ffaith fod ei ddillad rwan yn dynn am ei groen, ond, doedd y tywydd heb ganiatau iddo fo fod o gwmpas mewn crys-T tan yn ddiweddar iawn, felly doedd y genod heb gael cyfle i weld y trawsffurfiad ‘ma eto nag oeddan!

“Gobeithio bo’ chi ‘i’m yn meindio i mi ofyn Tomos ond….na, fedrai ‘im siwr..” Dechreuodd Gwen ofyn cwestiwn gan anesmwytho ar ei gliniau.

“Meindio be’ Gwen, gofynnwch siwr,” atebodd Tomos, roedd wedi dechrau atgyfodi ar ôl y sgwash oer a chysgod cŵl yr ystafell wely, a chymaint mwy meddal  a braf oedd cyfnas y gwely yma o’i gymharu a’i wely ei hun, oedd fel bod mewn cwmwl fflyffiog gwyn.

” ‘Sa chi’n meindio ‘swn i’n cael cyffwrdd eich braich, – eich bicep? Ydach chi’n gweithio allan mashŵr? Fedrai ddweud, roedd John y gŵr yn hoff o gadw’n ffit fel chi ac mi roedd o wrth ei fodd yn gorwedd ar y gwely ‘ma’n union fel ‘da chi’n ei wneud rwan ar ôl sesiwn o weithio allan”

Teimlodd Tomos bechod tros yr hen ddynes, cododd ar ei eistedd ar y gwely a chynigiodd ei fraich iddi gan fflecsio wrth i’w llaw ei gyffwrdd.

“Wel, dyna ‘chi gry’ ‘da chi, – doedd y cerrig y pwll gwirion ‘na ddim byd i chi nagoedd? Fyddwch chi’n gwneud ‘press-ups’ hefyd?” Gofynnodd wrth osod ei llaw ar frest y dyn ifanc. Rhedodd ei bysedd yn ysgafn trwy flewiach golau brest Tomos a thros ei nipyl dde, ac yna’r chwith. Cyn cael eiliad i feddwl, tanniodd y cyffyrddiad yma hormonau yng nghorff Tomos, teimlodd styrian yn ei drôns. Teimlodd braidd yn lletchwith eto, gorfeddodd yn ôl ar ei gefn i gael rhywfaint o bellter rhyngtho a Gwen.

Tynnodd Gwen yn ôl at droed y gwely. Sylweddolodd Tomos ar y codiad amlwg oedd yn digwydd yn ei shorts cotwm, doedd dim modd cuddio’r ffaith ei fod yn horni, roedd yr holl weithio allan a’r ffaith fod y tywydd wedi cynhesu’n ddiweddar wedi gwneud iddo deimlo’n fwy horni nag arfer. Poenodd am beth fyddai Gwen yn ei wneud rwan, – dim ei bai hi oedd hyn! Poenodd ei fod wedi bod yn amharchus at y wreigan, yn gorwedd ar ei gwely hefo homar o godiad yn ei shorts a hitha mond wedi trio bod yn neis iddo fo. Sbïodd i wyneb Gwen ond methodd yngan yr un gair na symud dim.

“O, Tomos, mae’n ddrwg gynnai, fy mai i yw hyn i gyd,” meddai Gwen wrth edrych nôl ar y dyn ifanc ar ei gwely, “‘sa chi’n meindio ‘swn i’n ‘mond yn cael gweld eich ….dynolaeth chi?”

“Dynolaeth?” Meddyliodd Tomos yn ddryslyd i gyd, “..be ffwc di hwnnw? ‘Di’r ddynas ‘ma isho gweld fy nghoc i?” gweithiodd allan beth oedd ganddi dan sylw “…ymm ia, ocê ta” gan bwyso fyny ar ei benelinniau i weld be oedd am ddigwydd nesaf.

Gafaelodd Gwen yn lastig ei shorts cotwm, cododd yntau ei ben ôl oddi ar y gynfas i helpu, dywedwyd yr un gair rhyngthynt. Tynnwyd y shorts i lawr at ei sodlau. Roedd coc Tomos yn galed, yn galed iawn ac yn pwyso yn erbyn defnydd ei drôns. Symudodd Tomos ddim tra edrychodd ar Gwen yn ymestyn ei braich dde ac efo’i llaw, yn teimlo’r goc o’i bôn i’w phen. Teimlodd hithau wres y goc yn ei llaw, a lleithder y pre-cum yn treiddio trwy ddefnydd y trôns. Doedd hi heb weld coc arall heblaw am un ei gŵr, John, ac er eu bod wedi mwynhau bywyd rhyw ar hyd eu priodas, roedd John wedi marw ers pymtheg mlynnedd a doedd neb arall wedi bod ers hynny.

Tynnodd ar lastig y trôns gydag un plwc. Neidiodd y coc fel tasai’n ymhyfrydu’n y rhyddid o’r diwedd. Sylwodd Gwen ar y cŵd ifanc a gafaelodd ynddo a’i ddal yn ei llaw, teimlai’r ceilliau’n fawr a symudant yno’n nghledar ei llaw. Sylwodd ar Tomos yn ei gwylio a heb ddweud gair, gafaelodd yng nghoc y dyn ifanc a dechrau’i halio fel yr arferai wneud i John.

“O, Gwen, ydach chi’n siwr?’ Holodd Tomos wrth anadlu’n drwm, teimlodd gwres yn codi i’w fochau, chwys yn ei geseiliau, a churiad ei galon yn cyflymu. Roedd hi wedi bod yn oes ers iddo gael ffwc ddweuthaf, ac roedd hyd yn oed teimlad llaw rhywun arall yn ei halio’n reit ddiethr.”Gorweddwch chi’n fan’na Tomos, mi nai’r gwaith i chi…ydy hyn yn iawn? Roedd John y gŵr yn mwynhau hyn hefyd, yn enwedig ar ôl gweithio allan, – ond, gai ddweud rhywbeth wrtha chi…?” meddai Gwen wrth ei halio a chwarae hefo’i gŵd “..mi ‘da chi’n ddipyn mwy dyn nag oedd fy ngŵr, mae’n raid eich bo chi’n agos at wyth modfedd yn sâff, ac yn reit dew hefyd!”

Gwyddai Tomos yn iawn ei fesuriadau, ac roedd, mi oedd yn agos at wyth modfedd pan yn hollol galed, ond gwyddai fawr ddim am hyd hogiau eraill, a cymerodd fod y ffaith fod ganddo goc ‘dew’ yn rywbeth arall i fod y ddiolchgar am! Un peth y gwyddai amdano’i hun oedd y ffaith ei fod yn dwad llawer wrth gyrraedd ei orgasm, roedd ei gyn- ac unig gariad wedi dweud hyn wrtho droeon.

“Gwen, o, mi dwi am ddwad” Meddai Tomos rag ofn nad oedd Gwen yn or-hoff o sbync ar ei chyfnas, neu ei gwyneb! Roedd ei goc yn glyfoerio o pre-cum, a’r blaen-groen wedi’i dynnu lawr hynny yr ae gan ddangos pen coc sgleiniog goch . Doedd Gwen ddim angen poer i’w helpu i halio, roedd digonnedd o’r pre-cum gludiog yn llifo o ben y goc fawr galed sensitif. Canolbwyntiodd Gwen ar yr halio, ac yn enwedig ar y ben sgleiniog. “Gollyngwch eich hâd Tomos, dewch, dwi’n siwr fod ganddoch chi lawer yn y cŵd mawr ‘na!”

Roedd geiriau parchus Gwen yn ddigon i Tomos, sbyrtiodd jet dew o sbync allan o’i goc a thros ei stumog a’i frest flewog ac yna ail jet ar wefysau Gwen. Cariodd hithau ymlaen i’w halio, tasgodd mwy a mwy o’r hylif gwyn poeth allan a thros ei llaw a’i garddwn lle gwisgai fraichglod aur ac i lawr tuag at gŵd y dyn ifanc chwyslyd diolchgar.

Llyfodd Gwen ei gwefys a llyncodd y sync heb feddwl eilwaith. “Mae ‘na dro byd ers imi gael gymaint o hâd fel yna yn fy ngheg, mi ‘da chi’n ddyn drygionus iawn Tomos.” Meddai gan wenu’n ddireidus.

Ar y funud nesaf i’r clywyd y peiriant golchi rhoi’r sŵn ‘ping’ ar ddiwedd y golch yn y gegin.