Roedd hi wedi bod yn b’nawn cynnes y tu allan, ond yno, y tu fewn i’r tractor oedd hi wedi bod yn boeth. Ar ôl torri cae ugain acer heb dorriad, roedd Carwyn yn barod am hoe fach, er fod ganddo ryw ugain munud o waith ar ôl, rŵan oedd yr amser i roi’r gorau iddi am ychydig.

Roedd ganddo botelad o Coke wrth ei sedd yn y tractor, wedi ei gadw at rŵan, roedd amser cinio iw weld yn oes yn ôl bellach a doedd o heb weld na gael sgwrs hefo neb ers oriau, – roedd ffermio’n medru bod yn waith unig ar brydiau, ac er fod Carwyn yn ddyn a hoffai’i gwmni ei hun lawer o’r amser, weithiau roedd y gwaith yma o redeg y fferm gyda’i frodyr yn medru bod yn undonog. Cariodd ymlaen i yrru’r tractor i fyny’r bryncyn bach lle derfynai’r cae a goedwig fach a ddilynai wedyn i Ben Foel. Roedd y goedwig yn llawn llwybrau cyhoeddus a’i groesai’n drifflith-drafflith, rhai ar eu ffordd at y gromlech ac eraill tuag at y mor i’r cyfeiriad arall ond anaml y byddai neb yn eu defnyddio bellach ac roedd llawer wedi ‘cau i fyny gyda brwgaits. Mi gaiff roi’r injan off yno am ddipyn iddo gael mwynhau’r Coke, meddyliodd.

Wedi cyrraedd ymyl y goedwig, tros Carwyn yr injan bwerus i ffwrdd, camodd allan o’r tractor gyda’i botel o ddiod a theimlodd awel braf ar ei groen a distawrwydd y rhan yma o’r fferm. Edrychodd o’i gwmpas gan glywed, ond methu a gweld ehedydd rhywle’n agos iddo. Eisteddodd ar ran o’r clawdd a derfynai dir y fferm a thynnodd ei fest a oedd yn lwch a chwys i gyd a’i gosod ar y ffens i sychu rywfaint. Roedd Carwyn yn chwys diferyd, safodd i fyny’n yr Haul ac agorodd y botel o Coke a chymerodd swig fawr ohoni, ew, mor braf oedd teimlo’r diod yn mynd lawr ei wddf, llowciodd fwy a mwy nes doedd dim diferyn ar ôl. Doedd o ddim wedi bwriadu llowcio’r botelad gyfan mewn un go ond, “mae’n raid fy mod yn ei angen o” meddyliodd wrth sbïo ar y botel wag yn ei law. Lluchiodd y botel yn ei hol i fewn i’r tractor, doedd o ddim yn barod i ail-ddechrau gweithio eto felly arhosodd allan. Cymerodd anadl drom a llenwodd ei ysgyfaint a’r awyr iach gynnes, oedd mi roedd yr Haul yn boeth yma’n gongl y cae, roedd o wedi dechrau chwysu eto. Penderfynnodd fynd i’r goedwig am ychydig o gysgod a chamodd dros y clawdd a’r hen weiran oedd ar ei hyd, – roedd ei hail-weiro wedi bod ar yr gweill ers y llynedd, ond, doedd neb wedi cael yr amser, na’r amynedd i ddechrau hynny eto!

Roedd rhaid cymeryd naid fach i ddod lawr oddi ar y clawdd oherwydd fod afon fach yn rhedeg ar hyd waelod y clawdd ar ochr y goedwig – ymunai hon ag afon fwy ymhellach i fewn yn y goedwig, glaniodd ar ddaear sych o ddail crin a rhedyn. Yma roedd hi’n fyd go wahanol i wastadedd y caeau agored. Roedd rhywbeth reit ddirgelus am y goedwig hynafol, doedd dim sŵn o’i gwmpas, fel fod pob anifail, aderyn a thrychfil – a hyd yn oed y coed yn ei wylio’n slei bach. Yma roedd yr heulwen yn dal i gynhesu’r byd deiliog ond gyda llai o rym, ac roedd ambell i le mor gysgodol fel na allai’r Haul gyrraedd y llawr. Camodd Carwyn yn ei flaen yn ddyfnach i’r goedwig, a’r unig sŵn y glywodd oedd sŵn ei esgidiau gweithio trwm yn sathru’r brwgaits odditano wrth gamu.

Ymhen rhai munudau, clywodd sŵn dwr o’i flaen, sylwodd ar bwll o ddŵr croyw mewn afon , – hon oedd yr Afon Felin a redai drwy’r goedwig ac ar hyd gwaelod caeau’r fferm a thuag at y pentref. Doedd Carwyn heb fod yn y goedwig yma ers blynyddoedd, ac roedd wedi anghofio’r pwll yma, arferai’i alw’n y Pwll Di-waelod oherwydd pan aferai ddod yma gyda’ frodyr pan yn fach, mi roedd y pwll yma’i weld yn ddi-waelod, er, mewn gwirionnedd, doedd fawr fwy na medr o ddyfnder. Gwenodd iddo’i hun wrth gofio’r giamocs a’r hwyl diniwed yr arferai gael gyda’i frodyr wrth neidio i’r pwll o uchder torlan ar yr ochr draw, a gadael eu dillad ar ddwy garreg fawr lyfn ar y pen pellaf. Arferant alw’r ddwy garreg yn ddau forlo oherwydd eu siâp llyfn a’u golwg llywarth.

Wrth gyrraedd y pwll, arhosodd yn ei unfan am ychydig wrth i syniad ddireidus dreiddio’i ffordd drwy’i feddwl. “Be am dynnu’n ‘nillad a mynd i’r pwll unwaith eto? Pam lai, pwy sydd yma i ‘ngweld i eniwe?” Edrychodd o’i gwmpas, – a na, doedd neb yno. Er gyda’i lygid gallai ddim gweld dim syw na myw ond eto, ar ryw lefel, teimlai fod rhywun neu rhywbeth yno’n ei wylio. Gwenodd iddo’i hun, “Ffwcio hyn,” meddai gan eistedd ar un o’r ‘morloi’ i ddaffod ei griau ‘sgidia, – roedd y garreg ddipyn yn is nag oedd o’n gofio! Tynnodd ei ddwy esgid gweithio a’r sanau chwyslyd drewllyd, safodd ar ei draed eto a theimlo’r tywod graenus tamp ar ei wadnau wrth ochr y pwll, roedd hyn yn deimlad braf yn barod. Edrychodd o’i gwmpas a thynnodd ei drowsus a’i osod ar y ‘morlo’ arall. Rŵan oedd o’n sefyll yno’n ei drôns briffs tynn. Teimlodd awel ysgafn yn tynnu drwy’r coed, roedd yn deimlad braf. Teimlodd hefyd ei galon yn dechrau curo wrth iddo gysidro’r tynnu’r haen olaf o ddillad oedd yn gorchuddio’i groen. Edrychodd lawr ar ei drôns a bachu’r lastig naill ochr i’w gluniau gyda’i fodiau. Teimlodd yn ddireidus iawn, – ac mwyaf sydyn yn horni. “Ydw i am neud hyn ta be?” Gofynnodd i’w hun yn heriol cyn gydag un plwc, tynnu ei drôns i ffwrdd mewn un go. Lluchiodd y dilledyn ar ben ei drowsus ar y ‘morlo’ gyferbyn a thaerodd iddo glywed rhywun yn piffian chwerthin. Yn reddfol, gosododd ei ddwy lawr fawr dros ei rannau preifat ac edrychodd eto o’i gwmpas, cysidrodd anghofio’r syniad gwerion a mynd nol i orffen gweithio. Yna teimlodd ei galon yn curo’n ei frest, “Na, dwi yma rŵan, does gynnai ddim byd i’w guddiad, mae’n rhy ffycin poeth i wneud dim byd arall.” A rhoddodd ei ddwylo o’r neilltu a chamodd yn araf i’r pwll.

O roedd y dwr yn wirioneddol braf wrth iddo gamu’n ddyfnach i’r pwll, yn gyntaf at ei pengliniau, suddodd ei draed i mewn i’r gymysgfa o dywod a mwd meddal a theimlodd y dwr yn cosi y tu ôl i’w bengliniau wrth i’r afon lifo drwy’r pwll. Safodd lle’r oedd o am eiliad, roedd stribed o heulwen yn ei gyrraedd drwy’r coed uwchben o lle y safai’n y pwll a theimlodd ei wres ar ei wyneb, ei ysgwyddau a’i frest, a theimlodd oerni braf y dwr ar ei goesau. Caeodd ei lygid am funud ac rhoddodd ei ben yn ôl i deimlo’r gwres godidog. Wrth anghofio am bopeth a gadael iddo’i hun gael ei gymeryd yn y foment, daeth y teimlad horni’n i ôl. Gyda’i law dde teimlodd ei frest flewog, cofiodd y tro olaf i rywun arall ei gyffwrdd, – Richard, y noson honno ar ôl y Ship. Doedd dyn arall heb ei gyffwrdd fel yna ers misoedd, roedd o wedi synnu nad oedd Richard ac yntau heb ffwcio o’r blaen cyn y noson honno, er, a bod yn onest, roedd Carwyn wedi bod o’r farn na fydda’i rhywun fel Richard yn meddwl ei fod o’n ei ‘deip’ o. Yn amlwg roedd o wedi bod yn hollol allan o honni o ran barnu dynion.

Agorodd ei lygid a chamodd yn ddyfnach i’r pwll, y tro yma i fyny at ei ganol. Oedodd am eiliad wth i’r dwr gyrraedd ei goc a’i fols, ond buan iawn y penderfynodd mai’r peth callaf i wneud byddai mond mynd yr holl ffordd o dan y dwr croyw a dyna beth a wnaeth mewn un symudiad cyflym. Aeth i fyny i’r wyneb eto, gan edrych o’i gwmpas i wneud yn siŵr fod ei ddillad dal ar y ‘morlo’ a bod neb arall wedi cyrraedd y pwll ac wedi ei ddarganfod yn hollol noeth lymyn ac yn ei recordio ar eu ffon symudol. Sylwodd Carwyn, er fod y ffaith y gallai rhywun fod yno’n ei wylio ac yn ei ffilmio ar y slei, ei fod yn fwy horni fyth. Arnofiodd ar ei gefn ac edrychodd i fyny ar frigau’r coed derw ac ynn uwchben, a’r heulwen a fynnai ffendio’i ffordd drwy’r dail ac ar ei groen. Symudodd ei olwg i lawr a sylwodd fod ganddo godiad sylweddol. Edrychodd ar ei goc a meddyliodd nad oedd wedi hyd yn oed sylwi arni’n caledu a mwyaf sydyn roedd yn hollol galed, fel mast! Cydiodd yn ei goc a theimlodd ei fols, y ddwy mewn un llaw. O ornel ei lygid welodd symudiad yn y brwyn ar yrrion y pwll, – cwnhingen, yn how-gnoi ac edrych arno. Yn edrych ar y dyn yma’n gorwedd ar ei gefn yn y pwll a’i goc yn ei law. Am eiliad bu dim symudiad gan naill greadur, yr ddau’n ceisio meddwl beth i’w wneud nesaf. Collodd yr wningen ddiddordeb, gystal a dweud nad oedd dim allan o’r arfer yn digwydd yma, mond creadur mawr yn mwynhau ei gorff ei hun. Dilynodd lygid Carwyn y creadur bach blewog yn cnoi a hopian o’r golwg i’r goedwig.

Penderfynodd yntau ddod allan o’r pwll, a chamodd allan drwy’r tywod man a’r mwd meddal rhwng bysedd ei draed. Eisteddodd ar yr ail garreg ‘forlo’ yn ddiferyd. Wrth gwrs doedd ganddo ddim byd i’w sychu ei hun a doedd dim amdani ond disgwyl i wres yr Haul weithio i sychu’i groen. Felly gorweddodd yn ei ôl ar y garreg lyfn, teimlodd ei gwres ar ei gefn wrth iddo wneud ei hun yn gyfforddus arni. Rhoddodd ei fraich chwith o dan ei ben fod yn fwy cyfforddus ac arhosodd yno’i hel ei feddyliau. Ymhen dim o amser roedd gwres yr Haul yn sychu’i groen a teimlodd yn gynnes yn gorwedd yno ar y garreg. Glaniodd glöyn byw ar ei stumog ac edrychodd fel ei fod yn yfed dwr o ddiferyn a oedd heb sychu mewn blew islaw ei fotwm bol cyn hedfan i ffwrdd eto. Cofiodd fel fu i Richard lyfu’r union flew y noson honno, cofiodd Richard yn llyfu ei geseiliau chwyslyd ar ôl noson o yfed canu a dawnsio’r noson honno’n y Ship. Cofiodd fel fu Richard afael yn dynn yn ei goc a’i rhoi’n ei geg awchus. Ei geg yn sugno ac yn sugno, ei dafod yn llyfu a phryfocio blaen ei goc ar yr un pryd ag oedd o’n chwarae a chosi’i fols.

Crwydrodd llaw Carwyn i lawr tuag at goc parod. Gafaelodd ynddi’n agos at ei blaen, gydag un bys teimlodd ei blaen i weld os oedd unryw arwydd o ludyniaeth pre-cum, ac wrth sylwi fod yno eisoes yr hylif clir, cododd ei ben i edrych a dechreuodd halio’n araf deg. Doedd dim digon o pre-cum eto i fedru tynnu’i flaen-groen yr holl ffordd felly poerodd i gledar ei law a dychwelyd i halio. Roedd rhywbeth mor braf mewn cael haliad allan yn yr awyr iach, – yr awel braf yn cosi blew ei frest, a gwres yr Haul ar ei groen, – a’r ffaith y gallai gael ei weld yn halio gan unryw un neu unryw beth ar unryw funud, – mi oedd hynna’n ei wneud yn fwy horni fyth. Tybiodd os fyddai Richard yn gem am gael ffwc arall, y tro yma tu allan, hwyrach yma wrth y pwll?

Roedd y syniad am ddod a Richard yma, a’r ddau ohonynt yn mwynhau ffwcio’n chwyslyd a frwdfrydig wrth y pwll ar ddiwrnod poeth fel hyn yn gwneud yr haliad yn un ddwys a swnllyd. Tuchanodd Carwyn wrth feddwl am syt fyddai’n hoffi ffwcio’i ffrind, – ac y mha osodiad, gyda Richard ar ei bedwar? Yn sefyll yn pwyso ar goeden? Yn y pwll? Ar y garreg ‘forlo’ yma….?Tuchanodd yn uwch, rŵan roedd ei flaen-groen i lawr yr holl fordd, stopiodd halio am funud ac edrychodd ar y goc oedd yn ei law, gyda dwy wythïen dew’n codi o’r bon, doedd ei goc heb fod mor dew a llawn ers hydoedd, – ers iddi fod yn pwnnu Richard! Redd blaen ei goc yn sgleinio’n goch a balch a’r pre-cum yn llifo ohoni. Teimlodd ei anadl yn arafu ychydig, ond curiodd ei galon mor galad yn ei frest o hyd.

Chwythodd yr awel drosto ar hyd ei gorff, o’i wyneb poeth lawr ei ysgwyddau llydan a’i frest flewog a’i stumog ac at ei goc. Symudod ddwrn ei law oddi ar bon y goc ac yn dendar gyda’i fys teimlodd y rhan sensitif honno o dan blaen y goc. Roedd yn deimlad dwys, bron a bod yn boenus wrth i’w fys fwythoni’r rhan or-sensitif yma. Daliodd i wneud nes iddo bron a dŵad, ond gollyngodd ei afael am eiliad. Roedd Carwyn eisiau gohirio’i orgasm am ychydig eto. Cododd ar ei eistedd gyda’i ddwy goes dros un ochr o’r garreg yn gwynebu’r pwll. Teimlodd ei frest flewog, tynnodd ar ei nipyl dde yn y modd mwyaf sensitif cyn gafael eto’n ei goc galed a’i law dde. Gafaelodd ynddi’n y rhan reit o dan y blaen a dechreuodd halio, ac am fod y blaen-groen i lawr, roedd cledar ei law galed yn halio’r blaen sensitif ludiog hefyd. Tuchanodd yn uchel wrth i’r cyfuniad o law ar goc llawn pre-cum wneud sŵn gludiog a theimlad nefolaidd ddi-droi nol. Gydag un edrychiad lawr eto ar ei goc fe gyrhaeddodd y ffarmwr ei orgasm swnllyd, bustachodd a chrynodd wrth i lif dew o sbync gwyn dasgu o’i fols ac o’r goc fawr a chyrraedd bron iawn i’r pwll cryn fedr o’i flaen. Syrthiodd y rhan helaeth ar y brwyn a’r deiliach ryngtho a’r dwr, yn un ruban sgleiniog gwlyb. Daliodd i halio a tasgodd y llif olaf o’i sbync yn ddioglyd ar y garreg ‘forlo’ rhwng ei goesau. Ochneidiodd Carwyn yn foddhaol bod pob diferyn o’i had wedi gwagio o’i gwd am y tro.

Edrychodd ar y sbync o’i gwmpas, – roedd o’n reit jiarff o’i hun am fedru cyhyrchu gymaint! Mond bechod ella nad oedd Richard yno’i fod yn blaster ohono. Tynnodd ei flaen-groen yn ei ôl dros flaen ei goc, blasodd ychydig o’r hylif gwyn cyn sychur gweddill oddi ar ei law sbynclyd ar flew ei frest. Cododd ar ei sefyll a chamodd nol at lan y pwll i olchi ei ddwylo, ei goc a’i gwd cyn dechwelyd i wisgo amdano eto. Edrychodd o’i gwmpas, roedd symudiad yn y rhedyn tu draw i’r pwll, “Y gwnhingen eto maen’n raid” penderfynodd Carwyn wrth roi’i drôns a’i drowsys amdano. Eisteddodd lawr ar un o’r cerrig ‘forlo’ eto, sylwodd ar y sbync yn llifo lawr ei hochr. Wrth gau criau un o’i ‘sgidiau, penderfynodd un peth, – y byddai raid iddo ofyn i Richard i ddod am dro hefo fo’r tro nesaf….